Skavenblight wrote:

No i fajnie Ja czasem żałuję że nie mam koleżanki do grania... no ale cóż, nie wszystko można mieć

Pomyśl nad córką, odchowasz pod zapotrzebowanie.

wielebny_Rafael wrote:

Skavenblight wrote: No i fajnie Ja czasem żałuję że nie mam koleżanki do grania... no ale cóż, nie wszystko można mieć Pomyśl nad córką, odchowasz pod zapotrzebowanie.

Eee, zanim zaczęłaby grać to wiesz... prędzej siostrę przekabacę, tylko nie ma bandy koni do Mordheim ;/

Nie no twórcy naganę, tez ubolewam nad brakiem bandy koni, klaczy, ogierów, arabów, mustangów .....

Pasożyty szybko rosną, na chrzciny już na prezenta zakładasz co będzie zbierała i takie figurki niech rodzina kupuje, a co.

Zawsze można zrobić bandę Kucyków Chaosu

quidamcorvus wrote:

Zawsze można zrobić bandę Kucyków Chaosu

A to coś takiego chyba jest, My Little Pony się zwie, kucyki Slaanesha.

A tu wersja predator

A model skalę 28 mm trzyma?

Kuce omijają skalę, skala nie robi na nich wrażenia.
My tu tak pitu-pitu, a mnie najszło na pomnik konia ...........

wielebny_Rafael wrote:

My tu tak pitu-pitu, a mnie najszło na pomnik konia ...........

No to buduj

Nieeee, My Little Pony nigdy jej nie kręciło. To poważna 11-latka, ją interesuje prawdziwe jeździectwo, a nie jakieś różowe koniki dla facetów w kryzysie wieku średniego (podobno)

Grunt, że dziecko ma pasję, a nie pije piwo na murku A jak będę chciała namówić dzieciaka na figurki, to własnego wychowam

Jak miałem 11 lat miałem zostać księdzem. Nie przywiązujcie się za bardzo do jej pasji, bo zdziwicie się, jak moja mama, która znalazła u swojego synka kochanego ministranta, lektora, niebawem księdza - w szafce gdzie skarpety trzy flaszki po buzunach.

No i już wiemy, skąd ten "wielebny" się wziął

Skavenblight wrote:

No i już wiemy, skąd ten "wielebny" się wziął

Trafne spostrzeżenie

...system jest dziurawy. To wiedzą wszyscy, którzy próbowali załatwić cokolwiek w urzędach albo pracują w budżetówce.

Dzisiaj był wieczór samobójców. Najpierw kobieta, która przedawkowała leki. Wcześniej zadzwoniła do znajomego, ten do jej córki, ona do nas. Do mieszkania wchodzimy ze strażakami i ratownikami. Kobieta jedzie do szpitala...

Kolejna interwencja kilka ulic dalej. Wchodzimy do mieszkania, gość nawalony, trzyma w rękach nóż i deklaruje, że się zabije... Cóż zgłaszający zapomniał wspomnieć dyżurnemu o tak drobnym szczególe jak nóż...

[Byłem u niego we wrześniu, wtedy dzwonił do TVN gdzie na wizji oświadczył, że zamierza się zabić. Warszawa ustaliła właściciela telefonu i powiadomili nas. Jedziemy. Na klatce spotykamy schodzącą kobietę. Mija nas, schodzi niżej. Kumpel zatrzymuje się, zawraca pyta czy nie mieszka w lokalu X. Okazuje się, że to żona samobójcy, która wychodzi do pracy. Wchodzi z nią do mieszkania, gość siedzi w łazience, podobno się kąpie. Rozmawiamy przez drzwi, pytamy o telefon. Gość odpowiada, że trzy dni temu utracił go w wyniku kradzieży. Historia prawdopodobna. Ale czekamy. Gość wychodzi z łazienki, łamie się i zaczyna płakać, mówi że nie radzi sobie z życiem. Pracował na kopalni, kombajn urwał mu nogę, jest na rencie, itd. Żona blada, mówi że miała iść do pracy, dzieci korzystają ze słonecznej pogody i są na dworze. Wzywamy pogotowie, gość w naszej asyście jedzie do szpitala psychiatrycznego. Tam badają go alkomatem, lekarz stwierdza, że trzeba odwieźć go na izbę wytrzeźwień i przebadać na trzeźwo.]

Gość bawi się nożem, czuć od niego alkohol. Zaczynam z nim gadać, równocześnie daję znak kumplowi, ten wzywa pogotowie, następnie staje za mną, nieco z boku, widzę jak ostrożnie wyciąga gaz i tonfe. Broń palna nie wchodzi w grę, raz gość stoi przed oknem, na zewnątrz kilkanaście metrów dalej jest kolejny blok, a w mieszkaniu impreza i ludzie, których widzę nawet stąd, a sokolego wzroku nie mam... Dwa, pewnie i tak nie zdążylibyśmy jej użyć, wyciągnięcie i przeładowanie trwa co prawda sekundy, ale gość jest półtora metra od nas... Trzy, prokurator zjadł by nas na śniadanie... Więc Waltery leżą grzecznie w kaburach...
Gadam z gościem, po kilku minutach odkłada nóż i zza pleców, zza paska wyciąga jeszcze większy. Cóż, życie... Gadam dalej, minuty upływają, pogotowia nie ma, i jeszcze przez jakiś czas nie będzie bo pojechało z samobójczynią do szpitala. Inne zespoły są także zajęte. Gość zaczyna palić papierosy, ja z nim gadam, w pokoju obok jego żona płacze, w drugim dwójka dzieci. Gość bawi się nożem, wypalił papierosa i sięga po kolejną fajkę. Zadaję pytania, rozmawiam. Moja Agnieszka byłaby zazdrosna... Gość odkłada nóż obok, sięga po zapałki i zapala papierosa. Korzystam z chwili, zabieram mu nóż, blokuję gościa i sadzam go grzecznie na stołku... Gość zaczyna płakać, historia sprzed kilku miesięcy się powtarza. Przyjeżdża pogotowie, gość nie chce iść. Gadam z nim, po kilku minutach zgadza się, zgadza się także na przewiezienie do szpitala, choć wie, że lekarz wyśle go na izbę wytrzeźwień. My też to wiemy, zawsze tak jest... Jedziemy do szpitala, lekarz dyżurny odsyła gościa na izbę wytrzeźwień, szpital podobno nie może przyjąć nietrzeźwego. Wieziemy gościa na izbę, jak we wrześniu...
Jutro, gdy wytrzeźwieje patrol przywiezie go na rekonsultację. We wrześniu go nie przyjęli, wrócił do domu... Jutro będzie podobnie.
Za kilka tygodni, może parę miesięcy znowu będzie jechać na interwencję. Tyle, że możemy nie zdążyć... Zgadnijcie do kogo są potem pretensje i kto się musi tłumaczyć. Szpital, czy my?

Dlaczego szpital nie chce go przyjąć? Chyba ma obowiązek, jeśli koleś stanowi zagrożenie dla siebie lub dla innych?

Nieczęsto piszesz o swojej pracy, jednak zawsze, gdy o niej wspomnisz, zwłaszcza w dłuższej wypowiedzi, takiej jak ta, widać, iż nie jest to łatwy kawałek chleba.

Jestem pełen podziwu dla Ciebie, że mimo wszystko zawsze po/przed pracą znajdujesz regularnie czas i energię na hobby, przy którym - przynajmniej tak to wygląda z perspektywy forumowych obserwatorów - potrafisz się skutecznie wyciszyć i "odciąć" od częstokroć trudnych, zapewne nierzadko obciążających psychicznie, spraw zawodowych.